به نقل از «ایسنا»

۴۹ بیمار دیالیزی آستارا نیازمند حمایت خیرین/ ۸ دستگاه در معرض فرسودگی

تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۲۱۵۹۶

ایسنا/گیلان فرماندار آستارا با اشاره به وجود ۴۹ بیمار دیالیزی در این شهرستان، گفت: در بخش دیالیز مستقر در بیمارستان قدیمی آستارا، ۱۴ دستگاه دیالیز فعال است و هشت دستگاه نیز در معرض فرسودگی بوده و نیاز به تعمیرات دارند.

عنایت رضایی پور به مناسبت هفته حمایت از بیماران کلیوی در جریان بازدید از مرکز درمان بیماران دیالیزی آستارا در گفت وگو با خبرنگار ایسنا، با بیان اینکه هم اکنون ۴۹ بیمار دیالیزی در این شهرستان مرزنشین تحت درمان در بخش همو دیالیز بیمارستان قدیمی آستارا هستند، اظهار کرد: بخش بیماران کلیوی بیمارستان قدیمی آستارا با کمبود دستگاه دیالیز مواجه است و برای تامین آن به مشارکت خیران و نیکوکاران نیز نیاز است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با اشاره به اینکه ۱۴ دستگاه دیالیز در حال حاضر فعال بوده و هشت دستگاه نیاز به تعمیرات اساسی دارند، افزود: واحدهای درمانی آستارا با توجه به موقعیت مرزی و گردشگر پذیر بودن این شهرستان، پذیرای مسافران داخلی و اتباع خارجی هستند و باید به امکانات جدید و به روز مجهز شوند.

فرماندار آستارا با تاکید بر اینکه کمبود دستگاه دیالیز از دغدغه های بیماران کلیوی شهرستان آستارا است و باید از ظرفیت خیران و اعتبارات داخلی و استانی برای رفع آن استفاده شود، گفت: دور بودن مرکز فعلی دیالیز آستارا که در بیمارستان قدیمی مستقر است و از بیمارستان اصلی شهرستان فاصله دارد، از جمله مشکلات موجود است و با توجه به سفر اخیر هیئت اعزامی از دانشگاه علوم پزشکی استان گیلان، مصوب شد حمایت های لازم صورت گیرد و مرکز فعلی درمان بیماران دیالیزی آستارا به بیمارستان اصلی آستارا انتقال یابد تا به بیماران دیالیزی خدمات لازم داده شود.

به گزارش ایسنا، مجموعه بهداشت و درمان شهرستان آستارا با هشت مرکز بهداشتی، یک بیمارستان ۱۰۴ تختخوابی به نام شهید دکتر بهشتی، یک مرکز شبانه روزی در شهر لوندویل و ۲۳ خانه بهداشت با بیش از ۵۰۰ نفر پرسنل به مردم این شهرستان مرزی استان گیلان خدمات ارائه می دهند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی شهرستانها دياليز بیمارستان قدیمی دستگاه دیالیز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۲۱۵۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!

فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کم‌تر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.

به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل  افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.

در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.

تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیش‌تر بین  پزشک از بیمار می‌شود.

اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از  توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران می‌گویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.

در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.

در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.